Struktura demograficzna mieszkańców (liczebność w poszczególnych rocznikach) jest kluczowym czynnikiem rozwojowym miast i regionów, wpływa bowiem na dostępność siły roboczej, poziom płac i konsumpcji oraz inwestycje prywatne, a co za tym idzie wpływy podatkowe samorządów. Miasta i regiony starają się więc, aby na ich terenie mieszkało jak najwięcej ludzi w wieku produkcyjnym z dużą siłą nabywczą, przedsiębiorczych i posiadających wiele dzieci, co przełoży się w przyszłości na utrzymanie poziomu populacji.
Obecnie w Polsce mamy do czynienia z nadchodzącym niżem demograficznym wynikającym z okresu spadku urodzin jaki się zaczął po roku 1982. Niestety, nic nie zapowiada, aby sytuacja w tej kwestii miała się poprawić, co oznacza głębokie i trwałe przemiany społeczne zróżnicowane w swej intensywności w poszczególnych lokalizacjach na mapie Polski. Spadek liczby ludności oraz związane z nim starzenie się społeczeństwa wiąże się z poważnymi problemami budżetowymi dla samorządów gdyż utrzymanie infrastruktury technicznej i społecznej rozkłada się na mniejsza ilość mieszkańców. W tej sytuacji narasta "konkurencja o mieszkańca" pomiędzy poszczególnymi miastami i regionami, które starają się przyciągnąć nowych jak i zatrzymać aktualnych mieszkańców.
Największe szanse na utrzymanie lub nawet zwiększenie liczby ludności mają aglomeracje o różnorodnej gospodarce, wysokim poziomie lokalnych szkół i uczelni wyższych oraz o dobrym poziomie życia.
Dane przedstawione w niniejszym opracowaniu to dane meldunkowe GUS weryfikowane przez spisy powszechne, które odbywają się co około 10 lat. Rzeczywista liczba mieszkańców może się różnić za sprawą zarówno niewymeldowanych emigrantów oraz niezameldowanych imigrantów. Mimo to dane GUS stanowią w miarę pewną bazę do porównań i wyznaczenia trendów.
Treść znajduje się w archiwum
Możesz ją przeczytać kupując dostęp do naszego archiwum STANDARD.