Mała kolej automatyczna należy do szerszej grupy rozwiązań funkcjonujących pod wspólną nazwą „people mover”. MAK to najczęściej pojazd bezzałogowy. Za zaletę linii kolei automatycznej uznaje się ich bezkolizyjność wynikającą z faktu, że funkcjonują one najczęściej bez przecinania się z liniami, którymi pracę transportową wykonują inne środki transportu.
Wartością projektów zakładających budowę małej kolei automatycznej jest ich proekologiczny wymiar. Nie emituje ona zanieczyszczeń i nie przyczynia się tym samym do występowania negatywnych zjawisk, takich jak smog i miejska wyspa ciepła w takim stopniu jak inne środki transportu. Są to również rozwiązania, których atutem jest niski poziom hałasu. W związku z wykorzystywaniem przez MAK mniejszych wagonów niż w przypadku innych typów transportu szynowego, konstrukcja niezbędnej infrastruktury zajmuje ostatecznie mniej miejsca, nierzadko składy funkcjonują jako jednoszynowe.
MAK występuje jako kolej podziemna (np. metro we francuskim Lille), naziemna (w przypadku funikularów) lub nadziemna (prowadzone po specjalnie dla tego celu skonstruowanej estakadzie – np. SkyTrain w Düsseldorfie). W przypadku gęstej zabudowy miejskiej, możliwość prowadzenia kolei automatycznej estakadą omijającą budynki wielokondygnacyjne rozpatrywano jako rozwiązanie niewymagające znacznej ingerencji w istniejącą tkankę miejską. Z drugiej strony jednak, budowa ciągu estakad może stanowić czynnik obniżający wartość krajobrazu miejskiego.
Kolej bezzałogowa jawi się jako rozwiązanie bardzo innowacyjne ze względu na zastąpienie człowieka automatyką – przynajmniej w zakresie prowadzenia pojazdu. Tymczasem nie jest to rozwiązanie, które można uznać za szczególnie nowe. Jego prototyp przedstawiono w Wielkiej Brytanii już w 1924 roku. Intensywne badania nad technologią pozwalającą na funkcjonowanie transportu szynowego tego rodzaju prowadzono w latach 60. w Japonii i Stanach Zjednoczonych. To właśnie tam pomysł ten zyskał największą popularność i kolej bez maszynisty obsługuje odpowiednio 9 i 15 ośrodków miejskich. Nieco później, bo w latach 70., zaawansowane projekty realizowano w kilku europejskich krajach – głównie w Niemczech i we Francji.
Treść znajduje się w archiwum
Możesz ją przeczytać kupując dostęp do naszego archiwum STANDARD.