Renesans betonu

Autor Maria Szruba

Pozwala łączyć formę i konstrukcję obiektu z konstrukcją i technologią wykonania a ponadto stwarza szerokie możliwości dostosowywania właściwości do warunków wykonywania i użytkowania obiektów. Ponieważ beton i jego składniki mogą podlegać kilkukrotnemu recyklingowi jest to nie tylko materiał ekologiczny, ale także uzasadniony ekonomicznie – trwały w założonym okresie użytkowania i jednocześnie nie wymagający dużych nakładów finansowych na zabiegi konserwacyjne.

Chociaż beton jest znany i stosowany już od czasów starożytnych, długo czekał by stać się nie tylko materiałem budowlanym, ale także środkiem ekspresji. Do końca XIX wieku beton traktowany był jako substancja „bez wyrazu”, mogąca tworzyć wszystko i pasująca do wszystkiego, bez własnej tożsamości. Jako pierwszy zachwycił się jego surowością i przestał nakładać na niego tynk Le Corbusier – zbudowana przez niego słynna Jednostka Marsylska zrewolucjonizowała projektowanie i rozpoczęła nowy kierunek w architekturze zwany brutalizmem.

W XX wieku, który zaczął traktować materiały nie tylko jako budulec, ale także nośnik wszelkich znaczeń i symbolik, beton przestał być postrzegany tylko jako trwały, wytrzymały i użyteczny. Beton zyskał nowy wymiar. Doceniono jego kolejną cechę – łatwość kształtowania, niezbędną w świecie współczesnej architektury. Monolityczny charakter żelbetu, doskonałego materiału rzeźbiarskiego, pozwala na projektowanie i realizowanie najbardziej oryginalnych budowli. Dostępne technologie pozwalają nadać betonowej formie budynku nie tylko surową w wyrazie brutalistyczną fakturę. Jego powierzchnia może być subtelnie gładka, zachować naturalną barwę cementu lub wyeksponować estetykę kruszyw. Dzięki możliwości barwienia betonu jego powierzchnia może przyjąć w zasadzie dowolny odcień.